Gebruikerservaring driewieler Midi - Monique van Stuijvenberg

Uren heb ik gekeken op internet, gezocht bij de WMO-regels wat kan en wat mag. Mijn huisarts adviseerde om in ieder geval een fiets met trapondersteuning te nemen. Ik mag met mijn knieën geen kracht zetten bij het wegfietsen of worstelen met tegenwind. Ik kon me in haar advies wel vinden, maar ik wilde nog meer of beter gezegd, een wiel meer, want een driewieler zou waarschijnlijk wel door de WMO verstrekt kunnen worden.
 

De eerste ontmoeting met mijn fiets

Na maanden zeer ongeduldig wachten kwam dan eindelijk het verlossende telefoontje: ik mocht mijn driewielfiets met trapondersteuning af komen halen bij de zorgwinkel. Heel eerlijk begon ik me al wat zorgen te maken. De aanvraag was gedaan in februari 2016 en in oktober van dat jaar was het dan zover. 
 

Gezonde spierpijn

Het grote fietsavontuur kon gaan beginnen en mijn eerste ritje van de zorgwinkel naar huis ging fantastisch. Het deed geen pijn aan mijn knieën en ik voelde op dat moment een grote vrijheid en dankbaarheid dat ik deze prachtige fiets van de gemeente mag gebruiken. De volgende dag voelde ik wel een gezonde spierpijn, maar dat was logisch, dit was een hele nieuwe belasting. Want hoewel er een ondersteuning op zit, trappen moet je echt wel.
 

Mevrouw zal ik u helpen met oversteken?

Soms wordt mijn driewielfiets direct gekoppeld aan een beperkte(re) geest. Alhoewel er niks mis is met mijn bovenkamer, leidt dit soms tot humoristische situaties. Een tijdje terug kwam er een vrouw met kordate stappen op mij afgelopen. Ze zei ‘Ik zal u even naar de overkant helpen mevrouwtje’. Ze stapte zo de drukke rijbaan op en wenkte me: ‘Ja komt u maar.. voorzichtig hoor, de autootjes wachten wel even’. Deze mevrouw had echt geluk dat ze niet uit haar schoenen werd gereden. Nadat we beide veilig en wel aan de overkant waren gekomen, heb ik haar uiteraard vriendelijk bedankt en vroeg ik of ze dit bij iedereen deed. Haar antwoord was ‘Nee natuurlijk niet, alleen bij mensen die het ‘nodig hebben’! Ik bedankte haar nogmaals, zwaaide en fietste in hoog tempo weg. Haar toch wel wat vertwijfeld achterlatend.

Op de fiets naar Varsseveld

Ik zou mijn fiets nu echt niet meer weg kunnen denken. Gelukkig kan ik in het seniorencomplex waar ik woon mijn driewielfiets goed kwijt in het parkeergedeelte onder het gebouw, hier laad ik de fiets ook op. Ik neem mijn driewielfiets echt overal mee naartoe en gelukkig is hij ook overal welkom. Zo gaat hij bijvoorbeeld mee in de tram, fiets ik het gemeentehuis binnen en kon ik op de fiets zelfs mijn zus opzoeken in het ziekenhuis. Als ik een ding mocht veranderen aan mijn fiets, zou ik graag willen dat ik een langere afstand met ondersteuning kon fietsen. Ik weet dat de afstand die je met een accu kan rijden afhankelijk is van veel factoren, waaronder gewicht en de mate van ondersteuning. Toch moet ik de accu te vaak naar mijn zin opladen. Gelukkig heb ik via het WMO kunnen regelen, na veelvuldig contact dat dan weer wel, dat ik een extra accu voor mijn fiets geleverd krijg. Hopelijk kan ik binnenkort langere fietstochtjes maken, want ik blijf wel graag in beweging. En wie weet, kan ik ooit nog op de fiets vanuit Den Haag naar Van Raam in Varsseveld fietsen om te kijken waar mijn fiets is gemaakt haha.
 
Mocht je nog meer verhalen van Mo (en haar fiets) willen lezen? Neem dan eens een kijkje op haar blog.
 
PS: Mocht je na het lezen van deze gebruikerservaring denken "Ojee, gaat dat wel goed met die fiets voor de trap?" (zie foto). Geen zorgen, uit betrouwbare bron (Monique van Stuijvenberg) hebben wij vernomen dat ze er niet vanaf is gereden! 

Van Raam heeft al eerder een artikel over Monique mogen schrijven. De informatie die daar in staat kan je lezen in het artikel: Fietsen met knie artrose.

Monique van Stuijvenberg - Den Haag
Type: Midi

DriewielfietsenMidiSpiegelTrapondersteuningMandenStokhouder