Op zoek naar een aangepaste fiets (blogartikel)

Op zoek naar een aangepaste fiets

We zijn bij Van Raam in Varsseveld. We zoeken een aangepaste fiets voor mijn moeder. Eentje op drie wielen. Omdat ze lichamelijk tegen steeds meer beperkt wordt in haar bewegingsvrijheid.

Ze heeft ontelbare kilometers op haar gewone fiets met pak 'm beet 3-4-5 versnellingen gereden. Pas jaren na mijn vaders overlijden, ze was toen 76 en haar lichaam begon meer en meer beperkingen op te leveren, 'mocht' ze van zichzelf op zijn elektrische fiets verder rijden. Daar heeft ze de afgelopen jaren ook nog 20.000 km mee gereden. Ondersteunde kilometers weliswaar. Maar ook dagelijkse kilometers en dwars door alle seizoenen heen. Door het ouder en beperkter worden minder kilometers dan ze gewend is. Maar alle kilometers zijn haar even lief. "Die bieden me geen oplossing voor mijn zorgen, maar ik voel me er wel lichter door", aldus mijn lieve moeder. Fietser van Ziel.

Bang dat er geen fiets op de wereld te vinden is waar jij nog mee naar buiten kan.

We zijn dus bij de professionals van Van Raam die weten waar ze het over hebben. Die die noodzaak van mobiel zijn begrijpen als geen ander. Die mijn moeder met haar naam begroeten bij de deur. En het eenvoudig houden: "Wij willen maar één ding, wij willen dat u weer ontspannen fietst".

En daar nemen ze de tijd voor. De derde fiets die ze mijn moeder tonen doet zijn eer aan, het is de Easy Rider. En daar zit mijn moeder dan in ene, ontspannen achterover leunend te luisteren naar Jurgen, adviseur van Van Raam.

Ieder nieuw product moet je leren kennen. Je moet durven loslaten om opnieuw vast te kunnen pakken. Jurgen behoedt mijn moeder voor overkill en neemt haar mee in 3-4 eenvoudige stappen van uitleg. En blijft die kalm en vriendelijk herhalen. Hij pakt haar hand vast om te voorkomen dat ze die stuk knijpt op het stuur.

Nou daar kan de gemiddelde wielrenner uitgerust met duur materiaal, kekke pakkies en met focus (om niet te zeggen dwangmatig gericht) op afstand en snelheid nog heel wat van leren.

Wat is het verschil? Aan de les niets. Aan het overwinnen van angsten en spoken niets. Aan het moeten afleren van bepaalde gewoonten ook niets. Aan een wereld op de fiets die zich ontvouwt met iedere meter doorzettingsvermogen ook niet.

Mijn moeder met haar strak gespannen koppie, witte knokkeltjes en voeten die angstvallig de grond blijven zoeken. De Easy Rider doet weer zijn naam aan. Blijft rank en stevig mijn moeder steun geven. En langzaam blijven haar voeten op de pedalen, heel langzaam groeit haar vertrouwen.

En om dat vertrouwen nog groter te doen worden laat Jurgen haar door de fabriek fietsen. Een parcourtje! Van Raam is een prachtig Nederlands maakbedrijf, waar deze Achterhoekers onmundig trots op zijn. En terecht, het is een wonderschoon product.

Van de weeromstuit laat mijn moeder zich door alle indrukken verleiden en begint trapje voor trapje weer te fietsen.

De liefde voor het fietsen in al haar eenvoud

Dit is een blog over de liefde voor het fietsen. De liefde voor het fietsen van mijn moeder, van Van Raam, van Wielrenschool en van alle mensen die ik de afgelopen jaren heb mogen ontmoeten die fietsen voor zichzelf. En tegen alle beperkingen van lijf en leden in. Op twee of drie wielen en met één of twee trappers. Omdat ze er zo ontiegelijk gelukkig van worden.

Dit gaat over de liefde voor het fietsen in al haar eenvoud: diep verankerd in de ziel omdat je dood ongelukkig wordt als je niet naar buiten kunt.

Zo'n grote liefde dat de acceptatie van de driewieler ondergeschikt raakt aan de wil om te kunnen fietsen. Om zelfstandig en mobiel te kunnen zijn. Want, reality check, zo geeft Jurgen een aantal keer aan: niemand, echt niemand koopt vrijwillig een driewieler. Dat doe je alleen als je ergens in beperkt wordt.

Lilian van Zandbrink heeft dit blogartikel over de ervaring bij Van Raam op haar website geplaatst.

Lilian van Zandbrink over Van Raam

Lilian is erg positief over het bezoek aan Van Raam, zoals te lezen is in het onderstaande bericht dat ze op Twitter heeft geplaatst.